Tag

tentoonstelling

Browsing

Het Rijksmuseum presenteert ‘High Society’: vier eeuwen glamour door de grote meesters van de kunstgeschiedenis onder wie Cranach, Veronese, Velázquez, Reynolds, Gainsborough, Sargent, Munch en Manet.

Stralend middelpunt zijn Rembrandts Marten Soolmans en Oopjen Coppit. De spectaculaire huwelijksportretten worden op de tentoonstelling voor het eerst na restauratie aan het publiek getoond. Ruim 35 schilderijen zijn te zien en afkomstig uit internationale musea en particuliere collecties uit o.a. Parijs, Londen, Florence, Wenen en Los Angeles.

Ten voeten uit
Giovanni Boldini, Marchesa Luisa Casati with a Greyhound, 1908. Private collection
Machtige vorsten, excentrieke aristocraten en puissant rijke burgers laten zich al eeuwenlang op hun allermooist en in vol ornaat schilderen door de beste kunstenaars van de wereld. Het liefst staand, levensgroot en ten voeten uit. De jonge Marten Soolmans en Oopjen Coppit zijn het enige stel dat Rembrandt ooit levensgroot, staand en ten voeten uit heeft geschilderd (1634). Dit prestigieuze formaat was in de eerste plaats voorbehouden aan vorsten en de hoge adel en pas later aan de high society in het algemeen.

Rembrandts Marten en Oopjen behoren op de tentoonstelling tot een zeer exclusief gezelschap onder wie machtige vorsten, zoals Keizer Karel V, heerser van het grootste domein sinds het Romeinse Rijk, en excentrieke aristocraten zoals de Marchesa Luisa Casati, femme fatale die alom bekend stond voor haar extravagante feesten. Of Jane Fleming, die gold als een van de mooiste vrouwen van Engeland van die tijd. En ook vooraanstaande burgers, zoals de Duitse politicus Walther Rathenau, door Edvard Munch en dandy Dr Pozzi, gynaecoloog en bekend als vrouwenversierder van John Singer Sargent, behoren tot de eregasten van High Society.

Vier eeuwen glamour
De meeste geportretteerden zijn zeer rijk of extravagant uitgedost, waardoor de tentoonstelling een beeld geeft van vier eeuwen internationale mode: van de ingesneden broek en wambuis uit 1514 tot de haute couture van de laat negentiende eeuw.

Guilty Pleasures
Waar de glamoureuze portretten de high society op hun allerbest tonen, laten ruim 80 prenten en tekeningen op de tentoonstelling fijntjes zien wat zich veelal achter gesloten deuren afspeelde: feesten, drinken, gokken en heimelijke bezoeken aan bordelen en boudoirs. De tekeningen en prenten komen uit de collectie van het Rijksmuseum.

Internationale topstukken
Zelden waren er zoveel schilderijen van wereldberoemde kunstenaars te zien op een tentoonstelling in het Rijksmuseum. De schilderijen variëren van begin zestiende tot begin twintigste eeuw. Tot de topstukken behoren imposante portretten van Cranach de Oudere, Veronese, Velázquez, Gainsborough, Reynolds, Sargent, Manet, Munch en uiteraard Rembrandt van Rijn.

Portret van Marten Soolmans / Portret van Oopjen Coppit, Rembrandt Harmensz. van Rijn, 1634

Marten en Oopjen van Rembrandt
High Society viert de verwerving van Rembrandts spectaculaire huwelijksportretten van Marten Soolmans en Oopjen Coppit door Nederland (Rijksmuseum) en Frankrijk (Musée du Louvre) in 2016 uit een particuliere verzameling. De schilderijen zijn voor het eerst na restauratie – begin 2018 afgerond – weer in volle glorie voor het publiek te zien. De tentoonstelling High Society is de opmaat voor het Rembrandtjaar in 2019, waarin de 350ste sterfdag van de grote kunstenaar uitgebreid zal worden herinnerd.

Klik hier voor meer informatie over de tentoonstelling High Society in het Rijksmuseum.

In het najaar van 2017 heeft het Wereldmuseum in Rotterdam de tentoonstelling POWERMASK – curated by Walter van Beirendonck geopend. Het Wereldmuseum geeft de Antwerpse modeontwerper de vrije hand om zijn eigenzinnige en meervoudige kijk op het fenomeen maskers te geven. Deze tentoonstelling is te zien tot en met 18 maart 2018.

Fascinatie voor maskers
Walter Van Beirendonck is sinds de jaren tachtig gefascineerd door het fenomeen maskers en verwerkt deze in zijn modecollecties. Een masker verandert je identiteit, roept een bepaalde sfeer op en heeft direct impact. Ook kunstenaars als André Breton, Pablo Picasso of zelfs Breughel lieten er zich door inspireren. POWERMASK gaat dieper in op de verschillende facetten van maskers: de link tussen Westerse kunst en Afrikaanse maskers, het supernatuurrijke en de rituelen rond maskers, maskers in mode, maskers als fetisj, en nog veel meer. Van Beirendonck neemt bezoekers in het Wereldmuseum Rotterdam mee naar uiteenlopende werelden waarin het masker een rol speelt.

Vrolijk en eigenzinnig
Van Beirendonck selecteerde ruim 125 maskers uit de omvangrijke collectie van het Wereldmuseum en vulde dit aan met gemaskerde kostuums en modesilhouetten van verschillende bruikleengevers. De tentoonstelling is net als de mode van Van Beirendonck, kleurrijk, vrolijk en eigenzinnig vormgegeven. Fotografie en beeldende kunst vormen het vertrekpunt voor de inrichting van de verschillende zalen. Wandvullende installaties van hedendaagse kunstenaars Brian Kenny (1982), Coco Fronsac (1962) en Charles Fréger (1975) zijn gecombineerd met uiteenlopende maskers uit Afrika, Oceanië, Europa en Amerika. Met historisch en hedendaags filmmateriaal wordt levendig geschetst hoe maskers door mensen tijdens traditionele rituelen gedragen worden, alsook het gebruik en verbeelding van het masker door kunstenaars, modeontwerpers, fotografen en popartiesten.

Klik hier voor meer informatie over de tentoonstelling Powermask in het Wereldmuseum.

EYE presenteert een tentoonstelling rond de Deense kunstenaar Jesper Just (Kopenhagen, 1974). Just heeft internationaal furore gemaakt met cinematografische werken waarin hij gender, verlangen, relaties en identiteit onderzoekt in een geraffineerde beeldtaal. In de tentoonstelling in EYE staan Justs grote ruimtelijke filminstallaties centraal.

Just stelt in zijn werken stereotypes aan de kaak, zoals die in de relaties tussen man en vrouw en in gedragsregels voor mensen in de openbare ruimte zijn geslopen. Op subtiele wijze, soms humoristisch, soms surrealistisch, levert Just kritiek op vaste rolpatronen.

Zijn werken zetten je aan het denken en maken je bewust van je eigen vooroordelen. Hij toont ongemakkelijke situaties waarin je zelf je weg moet zoeken, overgeleverd aan je eigen, plaatsvervangende gêne of verbazing.

Jesper Just stelt voor elke filminstallatie een grote filmproductie samen met getrainde acteurs en een professionele crew voor camera, licht en geluid. Hij maakt gebruik van een cinematografische taal die doet denken aan grote bioscoopfilms: een uitgekiend gebruik van licht, opmerkelijke veranderingen in perspectief en mise-en-scène in majestueuze tableaux vivants, precies gekadreerde beelden en vloeiende camerabewegingen. Dit alles wendt Just aan om bijzondere filminstallaties te creëren.

Hij kiest vaak voor verschillende schermen waar de bezoeker tussendoor beweegt. Regelmatig maakt hij gebruik van extreme maten, zoals projecties van 25 meter breedte. Ook vormen complexe geluidsontwerpen en radicale ingrepen in de bestaande architectuur een wezenlijk onderdeel van zijn werk. Voor EYE heeft Just een installatie ontwikkeld die reageert op de karakteristieke eigenschappen van de eigenzinnige architectuur van het museumgebouw.

De tentoonstelling gaat vergezeld van een programma van films, talks en events in de filmzalen van EYE.

Klik hier voor meer informatie over deze tentoonstelling!

Op 27 april 2017 vierde Koning Willem-Alexander zijn 50ste verjaardag. Ter gelegenheid daarvan is in het Koninklijk Paleis Amsterdam een uiteenlopende selectie van objecten te zien, die het leven in Nederland in de afgelopen 50 jaar in beeld brengen.

Deze zijn beschikbaar gesteld door verschillende bruikleengevers en enkele door de Koning zelf. Beeldfragmenten uit de collectie van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid vullen de selectie aan. Het gemeenschappelijke leven in het Koninkrijk der Nederlanden staat bij alles centraal.

Wegens grote belangstelling is de tentoonstelling verlengd van 5 mei tot en met 14 mei 2017, dagelijks te zien van 10.00-17.00 uur.

Klik hier voor meer informatie over de tentoonstelling 50 jaar!

Béla Tarr wordt wereldwijd beschouwd als een van de meest invloedrijke filmauteurs van de afgelopen dertig jaar. Hij is de meester van betoverende ononderbroken shots, de meester van prachtig in beeld gebrachte, zwaarmoedige films over de condition humaine. Voor de tentoonstelling in EYE nam Tarr, die na zijn film The Turin Horse uit 2011 besloot geen films meer te maken, nog eenmaal de camera ter hand om zijn allerlaatste scène te filmen. Het is zijn boosheid over de houding binnen Europa, en met name in Hongarije, tegenover vluchtelingen, die hem ertoe aanzet een statement te maken.

Speciaal voor EYE heeft Tarr een tentoonstelling ontwikkeld die het midden houdt tussen een film, een theaterdecor en een installatie. Tarr heeft in zijn films altijd de keerzijde van de vooruitgang laten zien en het is daarom niet verwonderlijk dat hij zich geroepen voelt een statement te maken dat gericht is tegen de onmenselijke behandeling van de duizenden migranten die proberen hun leven een waarde te geven die hen – in Europa – niet gegund wordt.

Béla Tarr (Pécs, Hongarije, 1955) brak internationaal door met Damnation (1988) en breidde zijn roem en aanzien uit met zijn ruim zeven uur durende magnum opus Sátántangó (1994) en Werckmeister harmóniák (2000). Alle drie de films zijn op te vatten als commentaar op de kwetsbaarheid van de menselijke beschaving; onverwachte, bedreigende ontwikkelingen blijken het dierlijke in de mens naar boven te brengen en doen de onderlinge solidariteit in een besloten gemeenschap snel teniet. Het zijn grootse, aardse films, waarin de mens in de uitzichtloosheid van zijn bestaan wordt geportretteerd. Toch is er soms een glimp van verlossing, als de drank vloeit, een orkestje speelt en de barbezoekers zich verliezen in een dronken dans.

In EYE toont Tarr middels ‘gevonden beelden’, oorlogsbeelden, fragmenten uit zijn eigen films, rekwisieten en een speciaal voor de tentoonstelling opgenomen nieuwe scène niet alleen zijn sombere wereldbeeld, maar tegelijkertijd zijn mededogen voor de buitengeslotenen van onze samenleving.

Klik hier voor meer informatie over de Tentoonstelling Béla Tarr bij Eye Amsterdam.

Béla Tarr wordt wereldwijd beschouwd als een van de meest invloedrijke filmauteurs van de afgelopen dertig jaar. Hij is de meester van betoverende ononderbroken shots, de meester van prachtig in beeld gebrachte, zwaarmoedige films over de condition humaine. Voor de tentoonstelling in EYE nam Tarr, die na zijn film The Turin Horse uit 2011 besloot geen films meer te maken, nog eenmaal de camera ter hand om zijn allerlaatste scène te filmen. Het is zijn boosheid over de houding binnen Europa, en met name in Hongarije, tegenover vluchtelingen, die hem ertoe aanzet een statement te maken.

Speciaal voor EYE heeft Tarr een tentoonstelling ontwikkeld die het midden houdt tussen een film, een theaterdecor en een installatie. Tarr heeft in zijn films altijd de keerzijde van de vooruitgang laten zien en het is daarom niet verwonderlijk dat hij zich geroepen voelt een statement te maken dat gericht is tegen de onmenselijke behandeling van de duizenden migranten die proberen hun leven een waarde te geven die hen – in Europa – niet gegund wordt.

Béla Tarr (Pécs, Hongarije, 1955) brak internationaal door met Damnation (1988) en breidde zijn roem en aanzien uit met zijn ruim zeven uur durende magnum opus Sátántangó (1994) en Werckmeister harmóniák (2000). Alle drie de films zijn op te vatten als commentaar op de kwetsbaarheid van de menselijke beschaving; onverwachte, bedreigende ontwikkelingen blijken het dierlijke in de mens naar boven te brengen en doen de onderlinge solidariteit in een besloten gemeenschap snel teniet. Het zijn grootse, aardse films, waarin de mens in de uitzichtloosheid van zijn bestaan wordt geportretteerd. Toch is er soms een glimp van verlossing, als de drank vloeit, een orkestje speelt en de barbezoekers zich verliezen in een dronken dans.

In EYE toont Tarr middels ‘gevonden beelden’, oorlogsbeelden, fragmenten uit zijn eigen films, rekwisieten en een speciaal voor de tentoonstelling opgenomen nieuwe scène niet alleen zijn sombere wereldbeeld, maar tegelijkertijd zijn mededogen voor de buitengeslotenen van onze samenleving.

Klik  hier voor meer informatie over de Tentoonstelling in EYE Amsterdam: Béla Tarr – Till the End of the World.